Vervolg prachtig bolivia
Door: Joske
Blijf op de hoogte en volg Joske
20 December 2014 | Bolivia, La Paz
En de reis in Bolivia gaat verder, en wordt mooier en mooier! Drie prachtige uitstapjes gemaakt.
De eerste was de 'Death road' ( klinkt goed hè): een downhill fietstocht in de buurt van la paz van 60 km lang en 3300 meter dalen, over een weg die voor auto's gesloten is omdat er teveel ongelukken gebeurden.. Er is namelijk bijna langs heel de weg een gigantisch steile afgrond. (Klinkt goed hè) de route is alleen maar downhill, met superveel mooie uitzichten. Je komt langs watervallen, ziet de hele weg een grote kloof naast de weg lopen, vogels vliegen in het rond en de tocht eindigt met een buffet en een duik in een zwembad ( klinkt goed hè).
Dezelfde avond nog in de nachtbus naar Uyuni, waar de grootste zoutvlakte van de wereld zich bevind. Prachtig en uniek landschap gezien in een 3-daagse tour met een leuk gezelschap, heerlijk eten en een goede gids. Zeker aan te bevelen!!
Volgens de gids lagen de zoutvlakten origineel onder de zee en is deze samen met het Andesgebergte 30000 jaar geleden ontstaan toen twee aardplaten tegen elkaar aan drukten en er zo voor zorgde dat de hele boel omhoog kwam.. Er was een gedeelte van de Andes dat in tweeën splitste en tussen de twee bergkammen bevond zich nog de zee, wat nu de zoutvlakten en een groot gebied met veel vulkanen en prachtige door mineralen gekleurde bergen en meren is. De zoutvlakte is meer dan 10000 vierkante meter groot en extreem vlak. Een hoogteverschil over de hele zoutvlakte van maximaal 1 meter. Ik voelde me weer even helemaal thuis in dit platte landschap, dat begrijpen jullie wel.. De diepte van de zoutvlakte is op sommige plekken wel 60 m!
Door de vulkaanuitbarstingen in de omgeving zijn er onwijs veel mineralen in dit gebied te vinden. Waaronder ongeveer 's werelds halve voorraad aan lithium. Daarnaast veel magnesium, ijzer, zwavel, arsenicen en een enorme voorraad aan borax'. Dat gebruikt kan worden om schoon te maken maar ook als een soort protectie schild voor radioactieve stoffen.. Heel toevallig wordt er een hoop van dit spul naar Iran gestuurd voor nucleaire ' research'!
De tour bracht ons allereerst naar een oud treinkerkhof, waar treinen die vroeger herbruikt werden om zout te transporteren, nu staan weg te roesten.. Stel je voor: Een heleboel superoude treinen (spoorwegmuseum zou er trots op zijn) en een rails in de middel of een gigantisch platte zoutvlakte..
Vervolgens naar een zoutfabriek, een zouthotel, fietsen over de zoutvlakte, gekke toeristen foto's maken, naar een cactuseiland ( midden op de zoutvlakten ineens een eiland, met megaveel grote cactussen, tot wel 20 m hoog. En dan te bedenken dat deze cactussen maar 1-2 cm per jaar groeien... ). Na cactuseiland naar een ander eiland met een grote grot, vanuit daar konden we de prachtige zonsondergang zien. Een Canadese toerist was vast komen te zitten met zijn fourwheeldrive in de waterige delen van de zoutvlakte, dus hadden wij als groep een missie: help de arme toerist. Helaas na 2 uur stenen sjouwen, duwen, graven en proberen waren we nog geen halve meter opgeschoten dus hebben we de man maar achter gelaten. ( volgende dag zou er een nieuwe reddingsploeg aan toeristen komen)
Dit alles was dag 1..
Dag twee en drie brachten ons van de zoutvlakte naar de omringende omgeving met meren en: flamingo's!! Een heleboel flamingo's in een donker rood gekleurd meer met vulkanen op de achtergrond, daarna flamingo's in een groene vallei met een stinkend meer (de sulphor is gevonden!), lama's en alpaca's langs de weg, de ene vreemde rotsformatie na de andere, nog een meer, dit keer was het windstil waardoor het water als een spiegel werkte en de vulkaan op de achtergrond prachtig weerspiegelde in het water. Het salvador dali stone parc, ( volgens de gids heeft de beste man hier zijn inspiratie opgedaan voor zijn schilderijen, de rotsen lijken inderdaad wel verdraaid veel op de schilderijen met gesmolten klokken!) een prachtige groene vallei met lama's tussen de rotsen, grote geisers en hotsprings. Dan denk ik dat ik het meeste wel gehad heb.. (Klinkt goed hè). Tussen al dit moois rijd je in een fijne jeep tussen mooi gekleurde bergen door en over zand en zoutvlakten. Een zandstorm en een flinke wervelwind, een mooie zonsopkomst en een soort regenboog rondom de zon, alles bij elkaar maakte dit een prachtige trip om zeker nooit meer te vergeten.
Huayna potosi: de laatste trip vanuit la paz. In mijn vorige blog al even aangehaald, maar toen was het nog niet zeker. Ik heb namelijk best even getwijfeld om deze berg van 6088 meter te beklimmen.. Het zou een zware en mentale tocht worden en veel mensen haken tijdens de tocht af. Vooral de hoogte is een groot probleem, en de 6 uur durende zware tocht omhoog over de gletcher, met ijspiket en een soort skischoenen aan, is erg zwaar. Maar ook heel mooi! En een grote uitdaging, en dat hoef je maar een keer te zeggen tegen jossie! Dus kleine kruimel de berg op! Eerste dag oefenen met het gletchermateriaal en zelfs een stukkie mogen klimmen tegen de steile gletcherwand op. Dat zullen we verder niet nodig hebben, maar was gaaf om te doen. Tweede dag met grote backpack met alle materiaal er in de berg op sjouwen, richting high camp. Dit was meer backpack dan jossie en dat maakte de tocht enigszins vermoeiend. Gelukkig was dit ' maar' 3 uur en konden we boven genieten van een heerlijke lunch. Daarna ging iedereen voor siësta op bed ( op een hoogte van +/- 5000 meter ben je snel moe). En om half 5 was er alwéér eten ( die Peruanen houden ervan) en daarna: bedtijd! Jaja, om 12.00 snachts moesten we opstaan dus op tijd naar bed. Met een lichte hoofdpijn van de hoogte, en mijn buik twee keer vol gegeten in 3 á 4 uur tijd was ik wel blij met een warm bed.
Half 1 ontbijt met onze skischoenen en winter jassen en broeken aan. Stipt om een uur op de gletcher om onze ijspunten onder onze schoenen te klikken , ons pikhouweel er bij te pakken en de hoofdlampjes aan te klikken ( ja ook daar is het midden in de nacht donker, dus we zagen niks). Een heel apart gezicht was het terwijl we aan het sjouwen waren. Allemaal groepjes van 3 lichtjes (1 gids per twee personen, met klimgordels en touw aan elkaar vast) die over een donkere vlakte heel langzaam in hetzelfde ritme omhoog komen.. Heel langzaam want er is weinig zuurstof daar in de lucht, het is heel steil en niet te vergeten: de zware, lompe, skischoenen( oooohhh ik haat skischoenen, nog zo'n goede reden om te snowboarden ipv skiën)
Na een paar uur sjokken en ploeteren begint de hoogte zijn tol te eisen en wordt de hoofdpijn heftiger en begint je hele lijf extreem moe te voelen. Ik was samen met een jongen die veel last van de hoogte had en vaak wilde stoppen. Stoppen kan wel, maar maar heel kort en het liefst alleen met een reden. Het is namelijk op veel plekken gevaarlijk om lang te treuzelen en daarbij ook enorm koud. Stoppen is dus niet het beste idee. Zeker ook omdat er haast bij de klus is; nadat de zon opkomt begint de gletcher te smelten en papperig te worden. Het lopen wordt dan zwaarder en de kans op lawines wordt groter. Dus: pushen die handel, deze verzwakte reus in mijn beste spaans omhoog gesleept en aangemoedigd.. En we hebben het gehaald! Geweldig uitzicht, een supersterk gevoel en koppijn. Maar prachtig! De zon was inmiddels op en dat betekende ( naast een mooie zonsopgang) haast naar beneden. Onderweg zie je eindelijk waar je snachts gelopen hebt en hoe mooi het is. Heel gaaf! Ijspegels, ijsgrotten, lawines, prachtig uitzicht, gewoon WAUW. Absoluut ook een (letterlijk) hoogtepunt van deze mooie reis.
Volgende stop is kerst en oud en nieuw in cusco, weer terug naar de host familie!
-
09 Januari 2015 - 11:23
Jolijn:
Klinkt goed Joske ;-) -
12 Januari 2015 - 08:55
Femmie:
Wow, vette ervaring die joske wel ff weer flikt!!tof man.keep on going!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley